Yazar: admin

Unuttuk söz vermişliğimizi… Hakk’a boyun eğmeyi… Adaletten ayrılmamayı… Unuttuk merhamet katarlarının önü sıra gitmenin en şerefli yolculuk olduğunu… Yolda yürümeyi unuttuk… Çiçekleri ezmemeyi… Başkalarının ayağı takılıp düşmesin diye yol ortasında duran taşları kaldırmayı unuttuk.

Dünyanın sevgi ile kurulduğunu unuttuğumuzda başladı her şey… Vicdanların karasına aldandık. Kalbimizde hiç kimseye yer açmadık. Açmadık ve üşüdük…

Elimize gizlice tutuşturulan notlara, kulağımıza fısıldanan sözlere kandık usulca… Yitirilmiş duygularla memleketin sokaklarında güven içindeki çocukları ağlattık önce… Sonra eli kalbinin üzerinde acısını dindirmeye çalışan anneleri… Ufuksuz yerlerde ölümün kucağına attık akranlarımızı… Aynalara bakarken katil yanımızdan korkmadık. Bizim de bir gün öleceğimizi hatırlamadık. Bir çocuk yüzünde gördüğümüz acıyı unuttuk en vahşi yanımızla…

Cansız bir bedenin kaldırımlarda sürüklenişinden zevk duyan hainlerdik biz… Davası olmayan, ideallerini üç kuruşluk pazarlıklarla satan, kendi suratının karalığını başkalarına çalanlardık… Hain olarak adımızın anılacağını söylemedi bize telkinlerde bulunanlar… Aslında bir o kadar korkak, bir o kadar da yüreksiz olduğumuzu söylemedi kimse…

Aradığımız huzurdu… Sonsuz kere huzur…

Huzuru kan ve gözyaşında arattırdılar bize… Ruhumuzu isyan eden sözcüklerle donattılar… İsyankar olduk ülkemize… Aldığımız nefese öfke, içtiğimiz suya zehir karıştı. Aklımız tutulup kaldı yalanlarla… Uğruna bağırıp, akranlarımızı taşlamamıza sebep olanlar bizi gün ortasında yalnız bıraktı. Dostluğumuzu elimizden aldılar. İnançlarımızı, hayatımızı, anılarımızı çaldılar.

Aynı sokak aralarında birlikte büyüyen çocuklardık biz… Kurduğumuz oyunlarla pekişen samimiyetimiz vardı. Kirlenmemiş hayallerimiz… Aynı yağmurun altında ıslanırken, bir ekmeği bölüşürken tanıdık akranlarımızı… Yaşadığımız dünyanın hepimize yetecek kadar büyük olduğunu öğrenmiştik önce… Biz küçüktük ama uğruna yaşamayı bildiğimiz toprak büyüktü. Hepimiz birdik ve birlik olmaya söz vermiştik. El ele tutuştuğumuzda kimse aramıza girmesin diye sıkıca kenetlenmiştik akranlarımızla… Yan yana duruyor, omuz omuza veriyorduk. Ayaklarımız toprağa sağlam basıyordu. Çünkü biz birbirimize inanıyorduk.

Aradığımız birlikti… Sonsuz kere birlik…

Birlikte yürüdüğümüzde yoldaki engelleri umursamazdı hiç kimse… Arkamızda bıraktığımız güzel izler olsun diye hep en iyisine taliptik. Çocuktuk… Hayallerimiz dünya kadar, dünya bizim kadardı. Zaferi biz yazıyorduk. Göğsümüz kabarıyordu sevinçten… Bizim küçücük yüreklerimiz, kocaman sevgilerimiz vardı.

İmha edilmeden önce yarınlarımız, bozguna uğramadan yarına dair planlarımız, akranlarımızla aramıza kara bulutlar girmeden önce her şey gökkuşağı kadar eşsizdi. Türkiye’yi seyreder, dünya bizi kıskansın diye dualar ederdik her seher vakti… Ülkenin bütün karanlık sokaklarında bizim yaktığımız kandiller ışıldayacaktı. Kimsenin çılgın sözlerine aldanmayacak, ruhumuzun ayarıyla oynamalarına izin vermeyecektik.

Aradığımız beraberlikti… Sonsuz kere beraberlik…

Nil Nehri, Ganj Nehri kana bulanmasın diye… Kızılırmak, Dicle, Fırat kurumasın diye… Annelerin gözünden bir damla yaş çıkmasın diye… Güller bin kere gülsün, karanfiller hoyrat eller tarafından ezilmesin diye söz vermiştik. İzbelerde yazılmadı bizim hikayemiz… Altına kardeşlik diye imza attık samimiyetimizin… Beraber hiç duraksamadan hüzünlü coğrafyaları isyandan uzak tutacak, kurtuluş ezgileri söyleyecektik. Kahramanların gülüşünde bir payımız olacaktı. Uykularını korkuyla bölmeyecekti çocuklar… Genç kızlar bir kabusa uyanmayacaktı. Genç erkekler yaşamlarının baharında ölüm uykusuna yatmayacaktı. Annelerin avuçlarına kan dolmayacak, babaların kaderi yalnızlık olmayacaktı. Ümitler talana uğramayacak, düşlerimize prangalar vurulmayacaktı.

Aradığımız samimiyetti… Sonsuz kere samimiyet…

Geri kalmış düşünceleri en taze fikirler gibi gündemimize kimse sürmeden önce samimiydik. Gözlerimizin içine bakarken tanırdık acıyı ve sevinci… Yüzümüzün mimikleri ele verirdi bizi… Yalana teslim olmaz, doğrudan ayrılmazdık. Bizim yüreğimizde yeni sevgiler açardı, Kimseyi kalbinden vurmazdık. Kimseden nefret etmez, haset nedir bilmezdik. Yaşarken yaşatırdık etrafımızdakileri… Yaşarken güldürürdük sevenlerimizi… Biz önce samimiyetimizi kaybettik. Sonra sevdiklerimizi…

Şimdi tam zamanı birlik ve beraberliğin… Unuttuğumuz tüm duyguların hatırına, yenildiğimiz zamanların hesabını sormak adına tam zamanı kendine gelmenin… Bizi hain planlarına şahit tutanlara inat, bizi kötü emellerinde kullananlara inat dirilmek zamanı bu zaman…

Beynimizin kıvrımlarını alt üst eden düşünceleri hurdaya çıkarmak için, cılız fikirleri kaldırıp atmak için, korkak tavırları maskesiz yaşamak için ümit etmek zamanı bu zaman…

Yeryüzünde fitne çıkaranları boş emellerinde boğmak için, içimizdeki karanlığı tüketmek için, basit çıkarları uğruna huzuru bozanlara haddini bildirmek için kardeşlerini sevmek zamanı bu zaman…

Rabbimiz, yeniden yürümeyi ve sevmeyi öğrendiğimizde önce içimizi dağlayanları düştükleri yerden kaldırma cesareti ver bize…

Unutulmuş duygularımızı hatırlamayı, rahatımızı kaçıranları gönül gözüyle görebilmeyi nasip eyle!..

Yaşamaya ve etrafımızdakileri yaşatmaya verdiğimiz sözü bize hiç unutturma Rabbimiz!. Hırsımızı fesat çıkaranların oyuncağı yapma!… Bize bozguncu yaftasını vurdurtma! Köklerimizden aldığımız cesareti önce gövdemize sonra dallarımıza hakim kıl! Dallarımızın altında nice ümitler dinlensin…

Rabbimiz, huzurun ikliminde akran olanları el ele koştur yeniden. Dünyanın kocaman olduğunu ve herkese yeteceğini hatırlat anlayışı azalmış olan bizlere… Tökezleyerek yürüdüğümüz yolu koşarak bize tamamlattır.

Birliğimizi bozanlara fırsat verme… Bize kaybettirilen değerlerden daha iyisini kuşanmayı bize nasip eyle!..

Kardeşliğimizi Ensar ve Muhacir kardeşliği gibi sağlam kıl… Bencilliğimizin üzerini ört ki, başkalarının yaralarını saracak dermanı kendimizde bulalım.

Bize rahmetinin kapılarını arala ki, hatalarımız karşısında affına mazhar olalım.

Birliğimizi daim eyle! Yürüdüğümüz yolu bize hayırlı kıl! Ülkemizin, kardeşliğimizin, dostluğumuzun, samimiyetimizin üzerindeki nurunu azaltma Rabbimiz!.. (Amin, amin amin)

UNUTTUK BİR OLMAYI… UNUTTUK BİRLİKTE YÜRÜMEYİ…

Affa kavuşabilmek için yapılan bir yakarışla başladı her şey… Hz. Adem ile Hz. Havva’nın duasıyla başladı…

“Ey Rabbimiz. Biz kendimize zulmettik, eğer bizi bağışlamaz ve rahmetinle bize muamele etmezsen muhakkak ziyana uğrayanlardan oluruz.”

Rahman’ın rahmetinden sağanak sağanak nasiplenmek istenilen bir zamandı. Rahim olana ihlasla bağlandılar. Rahmetinden ve korkulardan emin olmakla başladı her şey… Adanmıştı hayatlar. Adananlar bundan sonra aldanmayacaktı.

“Kim Allah’a güvenirse, O ona yeter.”

Rahman olandan gönlüne genişlik vermesini isteyen Yakup gibi teslim olmaktı samimiyet… Beklemek ihlasla… Gözünün yaşını silmeyi unuturcasına beklemek… Hasret kor olup yaksa da beklemek bir gün sevdiğine kavuşacağının umuduyla… Gözlerini feda etmekti Yakup için samimiyet… İnanmaktan vazgeçmemekti yaratıcıya…

Yusuf’un teslimiyetindeydi samimiyet… Kör bir kuyudan yüreklerin sultanı olmaya erişmekti. “Dünyada da ahirette de ey göklerin ve yerin yaratıcısı benim Yarim sensin” diyebilmekti samimiyet…

Hz. İbrahim gibi bir duruşla başladı her şey… Esirgeyen ve bağışlayan Rahman O’nun samimiyetiyle ateşleri gül eyledi.

Hz. İbrahim gibi bir güvenle başladı her şey… Merhametlilerin en merhametlisi olan, O’nun samimiyetiyle ekinsiz bir vadiyi cennet eyledi.

Hz. İbrahim’in Rabbine verdiği bir sözle başladı her şey… Oğlunu kurban etmeye hazırlanan bir babaya Rahim olan, O’nun samimiyetiyle koçu kurban eyledi.

Hz. Musa’nın yakarışı ile başladı her şey… “Rabbim beni şu zalim milletten kurtar. Bana indireceğin her hayra muhtacım.” Hz. Musa’nın yakarışındaydı samimiyet… Kızıldeniz O’na yol, Firavun için mezar olurken gerçeği görebilmekti samimiyet…

Hz. Muhammed’e inanmakla başladı her şey… Güçsüzlerin dayanağı olan Rabbe samimiyetle bağlanmasıyla başladı her şey…

Dilinin Rabbi anmamasından endişe duyan, kalbinin Rabbi unutmasından korkan Nebi’nin yanında binler… O’na inananlar her gün yıldızları düşürdüler yüreklerine… Varlık bir hiçti Nebi’nin varlığı yanında… Dünyadan yüz çevirenler, yerlerin ve göklerin nuruna samimiyetle bağlandılar.

Samimiyet, bağlanmaktı.

Samimiyet, adanmaktı.

Bir sığınaktı aranan… Sığınılacak olana adananlar her gün bin gönülle çıkacaklardı en kutlu yolculuğa… Kimseden yüz çevirmeyecek olan Rabbin sevgisiyle, ihlasın en güzeli ile çıkılacaktı bitmesi istenmeyen yolculuğa… Teslimiyet ihlasla başlamıştı.

Her şeyini kaybedene bir teselli sunmakla başladı her şey… Kalplerde olanı bilene teslim olmaktan öteye yol olmadığını anlatmakla başladı her şey… İman, kazanmaktı. Yüreği elem içinde bırakmamaktı iman… İçindeki kötülükleri dışa vurmamaktı. Acıtan sözleri söylemekten uzak durmaktı iman …

Teslim olanlar vardı. İhlası ile diz çökenler… “Bizi de aranıza alın, inananların safında olalım” diyenler vardı. O safa katılanlar dünyanın en şanslı, en mesut insanlarıydı.

Ashab-ı Suffe olmakla başladı her şey… İhlas kalkanını kuşananlar zincirlerini kırmış olmanın zaferinde, affa layık olma ümidindeydi. Onlar güzel olana vurgun, onlar Efendiler Efendisi’nin ahlakına talipti.

O’nu sevmekle ve O’na inanmakla başladı her şey… O yanındakilere ve bize ihlası öğretti.

Ve dedi ki:

Din samimiyettir.

Din samimiyettir.

Din samimiyettir.

“İnananlar Allah’a dayansınlar.”

Önce Allah’a karşı samimiyeti öğretti bize Efendiler Efendisi… Namaz kılarken, oruç tutarken, zekat verirken, haccımızı yaparken ve Yaratanın varlığına şahitlik ederken samimi olmayı O’ndan öğrendik.

Kalbimizin söylettikleri ile dilimizi kenetledik. Hz. Yusuf’u Hz. Yakup ile buluşturan Rabb’e, Hz. Eyyup’a sabrı ihsan edene, Hz. İbrahim için ateşi güle çevirene içten bağlanmayı O’ndan öğrendik. Samimiyet, sevdiğini Allah için sevmekti.

***

Kur’an’a karşı samimi olmayı öğretti bize Kainatın Efendisi… Kur’an, sure sure ruhumuza işleyendi. Ayet ayet bedenimizi süsleyendi. O’nu okumamak dilimize ihanetti. O’nunla amel etmemek ihsanı geri çevirmekti.

Hayatın kitabı Kur’an…

Hayatı anlamlandıran kitap Kur’an…

Nuruyla nurlanacağın kitap Kur’an…

Bize kitaba samimiyetle inanmayı O öğretti. Samimiyet, Kur’an’ı hayatımıza dahil etmekti.

***

Allah’ın peygamberine karşı samimi olmayı öğretti bize Kainatın güneşi… O’nun sözlerinde bulduk esenliği… O’nun ikliminde bulduk selameti… O’nunla çıktık tevhid yolculuğuna… O’nunla ulaştık korkunun yok olduğu mekanlara…

Hiç kimse sevilmedi O’nun kadar ve özlenmedi O’nun kadar hiç kimse… Dilimizin bağını çözmeyi O’ndan öğrendik… Çoklukta hiç olmayı… Hiçlikte sır olmayı O’ndan öğrendik. Severken ihanet etmemeyi, içimize düğümlenmiş yalnızlıkları çözmeyi, çalınmış masumiyetin izini sürmeyi O’ndan öğrendik.

O, kurtuluş müjdesi,

O, ruhumuza değen nur-u ilahi…

O samimiyet rehberi…

Samimiyet, O nurla aynı yolda yürümekti.

***

Yöneticilere karşı samimi olmayı öğretti bize Nebiler Nebisi… Hz. Ebubekir’e sadakati, Hz. Ömer’e adaleti, Hz. Osman’a hayayı, Hz. Ali’ye cesareti nakşeden Rahman’ın en güzel emanetçileriydi Onlar…

Açın halinden anlayandı Onlar…

Yetimin hakkını gözetendi.

İslam’a hizmette öncü, ülkesini sevmekte öndeydi Onlar…

Toplumun kanayan yarasına merhem, sesi kısılanlara gür bir seda idi onlar…

“Nasıl olursanız öyle yönetilirsiniz” hitabını işitip, emanete sahip çıkmakta birinciydi onlar…

Samimiyet, sırrı ifşa etmemekti. Samimiyet, halk ile el ele vermekti. Samimiyet, yönetilenin de yönetene ihanet etmemesiydi.

***

Müslümanlara karşı samimi olmayı öğretti bize Havz-ı kevserin sahibi… O’nunla kurtulduk zaaflarımızın ateşinden… O’nunla öğrendik fakiri hor görmemeyi… O’nunla başladı özgürlükler… O’nunla bitti ruhların köleliği…O’nunla öğrendik ölçülü davranmayı… İlişkilerimize fesat karıştırmamayı, hasedi, ara bozmamayı O’ndan öğrendik.

O’ndan öğrendik kin tutmamayı… İnsanlığı… İnsanlığın onurunu ayakta tutmayı… O’ndan öğrendik sevmeyi, adaleti… O’ndan öğrendik merhameti ve söz vermeyi…

Sahipsiz kalmış bir eli tutmayı, öfkeyi sabırla yenmeyi, kardeşi kardeşe tercih etmemeyi O’ndan öğrendik.

O, samimi olanların en güzeli… Biz samimi olmaya çabalayanların en acizi…

Samimiyet, O’nun safında ilerleyebilmekti.

***

Ey gönül saraylarının yegane sultanı!

Bütün samimiyetimizi kuşanarak sesleniyoruz sana…

Ey ellerinden hayata tutunduğumuz sevgili…

Ne olur bırakma ellerimizi!

Ne olur bırakma ellerimizi!

Ne olur bırakma ellerimizi!

HER ŞEY BİR DUAYLA BAŞLADI

Gözlerinde aradık kaybolmuş heveslerimizi… Yiten hayallerimizi… Gözlerin bir güneş kadar sıcaktı. İliklerimizi donduran kabuslardan uyandığımızda korkularımızı da kaldırıp atmıştık uzaklara…

Zamanı sen mi gölgelemiştin? Biz zamanı esir mi etmiştik? İçinden çıkılması mümkün olmayan soruların cevabını nasıl vermiştin? İnsafı kaybolmuş cümlelerin hayatımıza hangi boşlukta girdiğini unutturmuşlardı… Gözlerinin içine bakmaya korkuyorlardı en çok… Düne dair yarım kalan ne varsa, saklandıkları yerden bir gün çıkacağını biliyorlardı. Gözlerin umuttu. Çölün ortasında susuz kalmış çocuklara gözlerinden taşanlar ufuktu.

Yürekleri yangın yerine dönmüş annelerin kulaklarındaydı sesin. Sesin susturulmuş diyarların insanlarına ulaşan bir çağrıydı. “Kalkın diyordun. Kalkın ve dimdik durun ayakta…” Sesin yalnız coğrafyalarda zulümden titreyen nice canlar için hayattı. Sen konuşunca nefsi ile boğuşanlar kulaklarını tıkamaya devam ediyordu. Sen konuşunca asırlar boyunca dilimizi kilitleyenler sana diş biliyordu.

Sen cesaretimizdin. Güçsüz olduğumuzu hissettirenlere inat şaha kalkmış cümlelerin vardı. Hayatın yokuşlarında yorulmamayı senden öğrendik. İrademize sahip çıkmayı, haksızlığın karşısında susmamayı, zayıfın yanında olmayı, mazlumu yüceltmeyi senden öğrendik.

Biz Anadolu’nun yalnız çocuklarıydık. Yanımızda durduğun günden beri unuttuk yalnızlığımızı… Kendi haline bırakılmış, kaderine terk edilmiş çocuklar gibiydik. Konuşsak ağzımızı sımsıkı kapatırlardı. Gülmek yasaktı. Düşünmek yasaktı. Ötekilerin renkli dünyası vardı. Bizim dünyamızı karartmışlardı. Özgürlüğün rengi var mıydı? Annelerin üşüyen ellerini öz oğulları gibi tutan yanınla tanıdık. Tanıdık ve sevdik seni… Sen ezilmiş çiçekleri avuçlarına alıp okşayandın. Güle gülüşleriyle can katandın. Solgun bir tene dokunduğunda rengini kızıla çalandın. Zayıflara omuz veren sendin. Düşeni kaldıran, yoksul düşleri zenginliğe boğan… Annelerinin sağlığı için ağlayan genç kızların ayağına doktoru götürerek onlara çare olan Sendin. Sana ulaşan her hitaba muhatap olan Sendin. Senden istenilenleri karşılıksız bırakmayan… İnsanlığımızı hatırlatan… Onurumuzu yerlerden kaldıran… Bizi boynu bükük bırakmayan Sendin…

Hayallerimizi ezip geçmeye çalıştıklarında köşeye çekilip içli içli ağlamayı bildik. Hülyamızı kanatanlar vardı. Gökkuşağımızı çalanlar vardı. Düşüncelerimize zincir vuranlar… Orta Çağ adetlerine bizleri mahkum etmeye çalışanlar vardı.

Dünyanın gözü kararmıştı. Biz senin gözlerinin ışığıyla yola devam ettik. Yürüdük. Yorulmadan yürüdük. Durmadan yürüdük. Sesin sesimiz oldu. Sözlerinle diri tuttuk ümitlerimizi… Sen konuştukça dünya kulaklarını tıkadı. Senin gözlerinden dünyaya bakmayı bilmeyenler Orta Doğu’nun kanını emmeye çabaladı. Masumların gözbebeğiydin sen… Yetimlerin babası… Öksüzlerin, yolda kalmışların durağıydın. Sen, kurulmuş tuzakları bozandın. Engelleri aşandın. Halimizden anlayan, bir kuru sofraya oturan, çatlamış dudaklarımıza gönül çeşmenden su taşıyandın.

Dünün şahidi olan, yalnızlığımızı avutan, bizi biz yapan gözlerinden başlamalıydık seni anlatmaya… Seni anlatmaya bizi biz yapan sözlerinden başlamalıydık. Sen konuştun ve dünya sustu.

Sen bugünümüzsün. Sen yarınımızsın. Sen bütün coğrafyaları kucaklayan yanınla yüreğimizin ufkundasın.

Biz çocuklarımıza seni sevmeyi öğrettik. Biz çocuklarımıza dünyanın karşısında dimdik duran bir liderin cesaretini gösterdik. Biz çocuklarımızın geleceğini önce Allah’a sonra Efendiler Efendisi’nin sözlerinden cesaret alan bir güzel yüreğe teslim ettik.

Bayrağımız dalgalandıkça adın yaşasın gönüllerimizde… Sen çok yaşa Uzun Adam… Sen çok yaşa Usta… Sen çok yaşa gönüllerin Fatihi… Sen çok yaşa Recep Tayyip Erdoğan…

Yaşa ve yaşat seni sevenlerini…

SENİ ANLATMAYA GÖZLERİNDEN BAŞLAMALIYIM USTA